Leter nga Primo Shllaku

I dashur Simbad,

Gjeta në Internet faqen për mue dhe m’u kuq faqja. Unë nuk jam msue me folë kush për mue, sidomos levdatat më sticojnë. Në skenën e letrave të sotme shqiptare sipari i madh i ndamjes së epokave po ngurron me ra, gjâ që vërteton se përfundimisht dami ma i madh ndodhi në fushën e shpirtit, në art dhe në etikë. Të gjitha fushat e tjera të veprimtarisë njerzore ndër ne e kanë marrë prej kohësh veten dhe po ecin me njifarë ritmi drejt risive pa kundërshtarë seroizë e organikë. Në fushën e letërsisë që ne na intereson, si rezulat i gjendjes aktuale në tê, në të njajtën hapsinë janë të detyruem të bashkëjetojnë kufoma të ndiçme e trupa në fill të mortjes me foshnje shtatnike e adoleshentë azmatikë,zhgabzime pleqnie të këlbazuna me qenie të njoma transparente e buzëqershi. Letërsia e sotme shqipe i përngjet nji shtëpie të braktisun, që bimsia e harlisun e mungesa e krasitjes ka krijue nji lamsh degësh e rrajçash që kanë ngujue në nji ferr bashkëjetese llastarë të njomë me degë të thata të breme prej krymbit. Kjo vjen prej se kemi në krye të mendimit zyrtar e akademik (sinonime kjo fjalë ndër ne me epidemik) shqiptar zhgaba të stërmoçme të shtatit të Alfred Uçit i cili tue pasë shkrue njiherë kundër mendimit të ri estetik të shekullit XX, sot pritet të presë si estet e si mami fmijët natyralë të atij mendimi “dekadent” ndër ne. Dhe pikërisht për ketë arsye vazhdon me jetue e me mbretnue Smajl Kadar(e)ja, trup i kangrenizuem prej shpirtkazmërisë së historisë e aktualisht shpërlamës kazanash të nji ish-kuzhine të yndyrshme. Letërsia shqiptare jeton sot nji periudhë të rrezikshme asfiksie ku e vjetra nuk po ndigjon me dhanë shpirt, kurse e reja âsht e pafuqishme me lé. Për modestët e njerzit e lindjes pa kumbar kjo kohë âsht nji anmik ma tepër dhe formulat e eutanazisë nuk rezultojnë prodhimtare Më ngjallën kujtime të vrullshme fotot e jetës “aksionare”. Megjithse unë përgjithsisht e kisha krejt të shlyeme kohën e jetës studentore si nji periudhe kryekput e pajetueme, ato foto me diell në zenit dhe ftyrat tona të hijezueme si diçitura këlthitse të nji jazi brêznor. Ata miqtë e mi shkodranë që kanë marrë përsipër botimin e Martinit,po më sorollatin dhe ma kanë nxjerrë faqen e zezë edhe para gjermanes që ka marrë përsipër financimin e librit për të shoqin.Tashti i kam dhanë ultimatum dhe,kujtoj,rrenat kanë mbarue dhe jemi në zgripin e së vërtetës.Për dhjetë ditë e pres, ma në fund. Uroj të jesh mirë e të mbetesh i lidhun me fjalën e bukur e bukurinë e fjalës. Përshndetje e shum të fala familjes!

I yti: Primo Sh.

Pefki en fleur

11.05.2006