/fdata%2F0196968%2Favatar-blog-1252971-tmpphptmx7z1.jpg){kind=avatar}
LES BIJOUX
STOLITE
( Koment rreth nje poezie te censuruar )
Nder poezite e ndaluara me vendimin gjyqesor te vitin 1857 te vellimit poetik Les fleurs du mal ben pjese edhe Les Bijoux ( Stolite ), shkruar me 1842. Kjo poezi me vargje tete te katertat aleksandrine, flet per nje grua nudo e teper sensuale. Duke lexuar poezine ne fjale, ne mund te mund te bejme mjaft konstatime interesante te cilat mund te na ndihmojne te kuptojme se pse, si e per çfare, per nje gazetar - redaktor te Figaro-se, ajo së bashku me pesë të tjera përbenin një spital të hapur për çdo lloj idiotësie e fëlliqesie të shpirtit njerëzor e sipas vendimit te trupit gjykues ofendim ndaj moralit publik.
Per kete qellim le te shohim se pari natyren erotike dhe sensuale te tekstit ne fjale e, pastaj, gjendjen shpirterore te poetit perballe asaj skene. Gruaja te cilen pershkruan Bodleri eshte ne fakt subjekti baze i krejt poezise se tij. Pra, poezia i kushtohet nje gruaje, te cilen Bodleri e donte shume e te cilen ai nuk mund t’a percaktonte me emer. Kritiket thonë se, ajo mund te jete Jeanne Duval, sepse sipas poetit ajo grua kishte ngjyre teint fauve et brun. Sensualiteti i poezisë ne fjale pra, vjen prej vete asaj e s’është produkt i fantazisë se poetit, për vete faktin se ne realitet kjo femër është vërtet para tij, e shtrire nudo ne një divan. Pra, krejt lakuriq e duke mos mbajtur mbi vete asgjë, përveç " ses bijoux " …
STOLITE
(Les bijoux)
E ëmbla ime qe shtrirë krejt nudo ashtu siç m'a donte shpirti
e në trup s’kish lenë tjeter gjë veç stolive të saj tingëlluese
e fort të çmuara që i jepnin një pamje e ajër tepër triumfues,
të tillë si ai i skllevërve të Morëve në ditët e tyre më të lumtura ....
E kur këto stoli tunden e hidhen me një zhurmë tallëse
në një botë vezulluese plot dritë metali e zafiresh,
ndjej të hyj në ekstazë e të humbas në tërbim
mes gjërash ku tingujt përzihen në dritë e harrim...
E, ajo e shtirë mbi divan, e dorëzuar në ledhka dashurie
qeshte krejt e lëshuar e hareshëm nga lumturia,
qeshte me dashurinë time, të thelle e të embël si deti,
që ngjitej drejt saj si dallga mbi shkembënj...
Me sytë e saj çpues ngulur mbi mua si një tiger i zbutur
me pamje të përhumbur e endërrimtarë merrte poza lozonjare
e më hidhte hidhte shigjeta shikimesh plot ledhka dashurie
e pamja e saj naive e sensuale shkriheshin plot nur e magji ...
E barku i saj e gjinjtë si dy frute të virgjër erëmirë
dhe llërët dhe kembët dhe kofshët e baseni,
të lëmuar si fildish, të valëzuar si qafë mjelme
shfaqeshin para meje, mermer i paster e plot dritë
Afroheshin e më përkedhelnin si Engjejt e së Keqes,
për të më prishur qetesinë e prëhjen e shpirtit tim,
për të më çoroditur e rrëzuar nga ai Shkëmb Kristal
ku isha ulur e prëhesha i qete e vetmitar...