DEMAIN DES L'AUBE
Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit la campagne,
Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends.
J'irai par la forêt, j'irai par le montagne.
Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.
Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit,
Seul inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.
Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur,
Et quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.
Victor Hugo "Les contemplations"
***
LULE MBI VARR
Mesnatë, nesër kur të zbardhet fush’ e shkretë,
Do nisem. Se më prêt, e di që jam vonuar;
Do shkonj nga pylli dhe mali i përpjetë;
Më tepër s’munt të pres lark teje i mërguar.
Do të bares me sytë në kujtimet kridhur
Pa par’ asgjë, pa ndjer asnjë shamatë;
I vetëm, i panjohur, krrusur, duar-lidhur,
Vrerosur, dhe dita do më bëhet natë.
S’kam për të par’ as perëndimin ar’ e zjarr,
As lundrat me pëlhura tutje në luginë.
Dhe kur t’ arrinj, më gjunjë do të vë mbi varr
Një tufë lule bozilok e trendelinë.
Shënim i përkthyesit: Poeti e shkroi më 1847, katër vjet pasi e bija 18-vjeçare u mbyt tok me të shoqin 26-vjeçar në lumin Seine në një aksident. E përktheu nga frëngjishtja Namik Namazi. Botuar te DIELLI, Janar 11, 1961. ( Marrë nga ALBUMI II - Boston, Mass, 1966 )