Nga"arkivat"djaloshare ...

NE VITIN 2148

Në vitin 2020 zemrat tona do të jenë ftohur
Dhe flaka e zbehtë që ndriçuar mendjen mban
Do të jetë shuar.
Ah, po sytë e tu? Do jetë tretur hijeshi e tyre
Si perëndimet e bukura ne horizonte vjeshte.
Si zvarranikë të përbuzur ne do të vuajmë
Dimrin e pleqërisë,
Neverinë e përbuzjen qe dikur provuam vete.
Në vitin 2030
Ne do te jemi kaq të vegjël mes yjeve,
Kaq të vegjël mes turmave,
Makinave, aeroporteve e ritmeve "blues".
Pas perëndimit, një natë e zezë do të vijë.
Në pelerinën e saj të zbehtë me yje zbukuruar
Si lakuriqë nate do të ngremë foletë.
Ne vitin 2040
Sytë e tu të kaltër me kohë do jenë shuar,
Kaltërsia e qiejve do jetë zbehur
E detrat do kenë ngrirë - acar do bëjë.
Në vitin 2148
Hijet tona do rendin në kartieret e një qyteti të shkretë,
Një qyteti të vdekur që s'jeton më,
Një qyteti të shkatërruar nga qytetërimi.
E për një çast nga humbetira do dal e do thërras:
- Po ti ku je ? Ku je ?
Mbi cilin yll gishtin ta drejtoj në hapësirë,
Ku të të kërkoj në pafundësi?
E lotët e mi do lëshojnë një drite të bardhë
Si kristalet e kripës !

(10 shkurt 1971)